در یکی از مهم‌ترین کشفیات انسان‌شناسی سال‌های اخیر، دانشمندان با بررسی یک فسیل پا که قدمتش به حدود ۳٫۴ تا ۳٫۵ میلیون سال قبل بازمی‌گردد، به شواهدی رسیده‌اند که نشان می‌دهد لوسی—مشهورترین عضو گونه Australopithecus afarensis—در دوران حیات خود روی زمین تنها نبوده است. این فسیل که در منطقه هادَر (Hadar) در اتیوپی کشف شده، ویژگی‌هایی دارد که با پاهای شناخته‌شدهٔ A. afarensis هماهنگ نیست و به نظر می‌رسد به یک هومینین ناشناخته تعلق داشته باشد؛ گونه‌ای که ممکن است در همان زمان و محیط با لوسی هم‌زیستی داشته و حتی نامزد قوی‌تری برای نیاکان مستقیم انسان باشد.
لوسی همیشه به‌عنوان یکی از کلیدی‌ترین نقاط در درخت تکامل انسان شناخته می‌شد؛ نمونه‌ای که بسیاری از محققان او را نخستین هومینین با دوزیست‌راه‌رفتن (ترکیبی از دوپایی و توانایی بالا رفتن از درخت‌ها) می‌دانند. اما فسیل جدید تصویری پیچیده‌تر ارائه می‌دهد. ساختار استخوان‌های پا نشان می‌دهد صاحب این فسیل قادر به راه‌رفتن کاملاً عمودی روی زمین بوده و در عین حال ویژگی‌هایی شبیه به پاهای گونه‌های قدیمی‌تر هومینین‌ها—یا حتی نسب‌های موازی—داشته است. این ترکیب غیرمعمول باعث شده محققان احتمال دهند که این هومینین ناشناخته شاید در مسیر تکامل انسان نقش مهم‌تری نسبت به A. afarensis ایفا کرده باشد.
نکته مهم اینجاست که منطقه هادر همواره مرکز کشفیات مربوط به لوسی بوده و تصور می‌شد که تنها گونه غالب آن دوران همین گروه باشد. اما فسیل تازه نشان می‌دهد چندین گروه از هومینین‌ها هم‌زمان و در کنار هم تکامل می‌یافتند—شبیه آنچه درباره گونه‌های هم‌زمان انسان‌تبار مانند نئاندرتال‌ها و دنیسوواها در دوران بسیار متأخرتر می‌دانیم.
یافته جدید پیامدهای گسترده‌ای دارد: اگر گونهٔ جدید واقعاً دارای ویژگی‌های حرکتی پیشرفته‌تر از لوسی باشد، آن‌گاه نقش لوسی در مسیر تکامل انسان شاید بیش از حد بزرگ‌نمایی شده باشد. این کشف همچنین بار دیگر نشان می‌دهد که درخت تکامل انسان نه خطی بوده و نه ساده؛ بلکه مجموعه‌ای از شاخه‌های هم‌زمان است که برخی از بین رفته‌اند و برخی به ما رسیده‌اند.
این یافته همچنین پرسش‌های جدیدی ایجاد کرده است: این هومینین ناشناخته چه ویژگی‌هایی داشته؟ چرا از صحنه تکامل حذف شده؟ و مهم‌تر از همه، آیا نمونه‌های بیشتری از آن وجود دارند که بتوانند جایگاه دقیقش را در تاریخ تکامل روشن کنند؟
دانشمندان اکنون امیدوارند با ادامه کاوش در هادر و مناطق اطراف، بخش‌های بیشتری از اسکلت این هومینین به‌دست آید تا تصویر دقیق‌تری از شکل بدن، نحوه زندگی و ارتباط احتمالی‌اش با انسان امروزی به دست بیاید. آنچه فعلاً روشن است این است که داستان تکامل انسان پیچیده‌تر از روایت ساده «لوسی اجداد ماست» بوده و هنوز بخش‌های ناشناخته‌ای برای کشف باقی مانده است.