مقاله‌ی تازهٔ IFLScience با مرور منابع تاریخی قرن هفدهم و تحقیقات جانورشناسی مدرن، تصویری تازه از طعم واقعی گوشت پرندهٔ دودو (Dodo) ارائه می‌دهد؛ پرنده‌ای که صدها سال است نماد انقراض و نادانی انسانی شده. برخلاف تصور عمومی و روایت‌های مبهم دریانوردان هلندی مبنی بر «بی‌مزگی و سفتی» گوشت دودو، پژوهشگران امروز بر اساس ترکیب تغذیه‌ای و زیستگاه طبیعی دودو در جزیرهٔ موریس به این نتیجه رسیده‌اند که این گوشت احتمالاً طعم‌دار و نرم بوده است.
دکتر Julian Hume، پالئونتولوژیست متخصص پرنده‌های منقرض‌شده، توضیح می‌دهد که دودو بیشتر از میوه‌های گرمسیری، ریشه‌ها و دانه‌های روغنی تغذیه می‌کرد و همین موضوع باعث چربی مفید و عطر طبیعی گوشتش شده است. حتی برخی متون دریایی قدیمی اشاره کرده‌اند که در شرایط مناسب پخت، گوشت آن کاملاً لذیذ بوده و مزه‌ای شبیه اردک و بوقلمون داشته است. بنابراین شاید تصویر تاریخی «پرنده‌ای بدطعم و غیرقابل‌خوردن» ناشی از سوءتغذیه و روش‌های نادرست طبخ در سفرهای طولانی دریایی بوده است.
تحلیل جدید نه‌تنها درک ما را از دودو تغییر می‌دهد، بلکه یادآور نقش استعاری آن در تاریخ علم است: قربانی منقرض‌شده‌ای که بیش از آنکه واقعاً زشت یا بی‌ارزش باشد، قربانی قضاوت عجولانهٔ بشر شد.