وقتی صحبت از گوشت شکار می‌شود، اولین نام‌هایی که به ذهن می‌رسد معمولاً آهو، گوزن یا حتی گراز است؛ اما در بخش‌های وسیعی از کانادا، آلاسکا، اسکاندیناوی و روسیه، یک حیوان غول‌آسا نقش اصلی را بر عهده دارد: موس (Moose)، بزرگ‌ترین گونه از خانواده گوزن‌ها. گوشت موس برای بسیاری از مردم این مناطق، فقط یک غذای عجیب و اکزوتیک نیست، بلکه یک «مواد غذایی اصلی» به حساب می‌آید؛ چیزی که هر سال در فصل شکار ذخیره می‌کنند و تا ماه‌ها در فریزر خانه‌ها می‌ماند. اما سؤال اصلی برای بقیه دنیا این است: گوشت موس دقیقاً چه طعمی دارد و چرا این‌قدر طرفدار دارد؟
بخش مهمی از جذابیت گوشت موس، به ترکیب طعم و بافت آن برمی‌گردد. بسیاری از کسانی که آن را امتحان کرده‌اند، می‌گویند مزه‌اش چیزی بین گوشت گاو و گوشت گوزن است؛ بافتی نسبتاً سفت‌تر از گوشت گاو، اما با طعم عمیق‌تر و «وحشی‌تر» که در اصطلاح انگلیسی به آن «گِیمی» (Gamey) می‌گویند. این طعم گیمی برای بعضی‌ها فوق‌العاده لذیذ و خاص است و برای بعضی دیگر ممکن است در مواجهه اول کمی غافلگیرکننده باشد. طعم موس به شدت تحت‌تأثیر رژیم غذایی حیوان، سن، جنسیت و حتی بخشی از بدن است که مصرف می‌شود؛ فیله و راسته معمولاً نرم‌تر و ملایم‌ترند، در حالی که بخش‌های ورزیده‌تر پا و شانه، طعم قوی‌تر و بافت جویدنی‌تری دارند.
از نظر تغذیه‌ای، گوشت موس یک گزینه بسیار کم‌چرب و پروتئین‌بالا محسوب می‌شود. چربی اشباع آن نسبت به گوشت گاو صنعتی به‌مراتب کمتر است و سرشار از آهن و ویتامین‌های گروه B است؛ نکته‌ای که باعث شده بسیاری آن را یک انتخاب «سالم‌تر» بدانند، به‌خصوص در جوامعی که فعالیت بدنی بالا و زمستان‌های طولانی دارند. البته همین کم‌چرب بودن، کار آشپزی را کمی حساس‌تر می‌کند؛ اگر گوشت موس زیاد بپزد یا در دمای بالا خشک شود، به سرعت سفت و «کف‌آجری» می‌شود. به همین دلیل، سرآشپزهای محلی توصیه می‌کنند از روش‌هایی مثل تبدیل گوشت به خورش‌های آرام‌پز، مارینه کردن طولانی، یا اضافه کردن چربی‌های دیگر (مثلاً چربی خوک یا روغن‌های گیاهی) استفاده شود تا بافت نهایی نرم و آبدار باقی بماند.
فراتر از مزه و خواص تغذیه‌ای، گوشت موس در برخی جوامع شمالی بخشی از فرهنگ و هویت محلی است. برای خانواده‌های ساکن مناطق روستایی و بومی، شکار موس می‌تواند منبع اصلی تأمین پروتئین در طول سال باشد و در عین حال با سنت‌هایی مثل تقسیم گوشت بین خانواده و همسایه‌ها گره خورده است. در مقابل، منتقدان به بحث‌های اخلاقی شکار، تأثیر روی جمعیت موس و خطرات تغییرات اقلیمی برای زیستگاه این حیوان اشاره می‌کنند. با این حال، بسیاری از زیست‌شناسان می‌گویند اگر شکار تحت قوانین سخت‌گیرانه و سهمیه‌بندی انجام شود، می‌تواند بخشی از مدیریت پایدار جمعیت موس در طبیعت باشد. در مجموع، گوشت موس ترکیبی است از طعم متفاوت، ارزش تغذیه‌ای بالا و یک قصه فرهنگی عمیق؛ غذایی که شاید هرگز در منوی رستوران‌های معمولی نبینیم، اما برای میلیون‌ها نفر در شمال سیاره، جزو «معمولی‌ترین» وعده‌های روزمره است.