مقاله‌ی تازه‌ی IFLScience با مرور داده‌های نجومی و زمین‌شناسی، پاسخ علمی دقیقی به یکی از پرسش‌های بنیادی بشر ارائه می‌دهد: منظومه شمسی چقدر قدمت دارد؟ پژوهشگران با استفاده از روش‌های ایزوتوپی و مطالعهٔ سنگ‌های آسمانی به‌ویژه شهاب‌سنگ‌های کندریت (Chondrite Meteorites) توانسته‌اند عدد دقیقی به‌دست آورند. بر اساس تحلیل‌های جدید، عمر منظومه شمسی حدود ۴٫۶ میلیارد سال است.
دانشمندان از طریق بررسی نسبت ایزوتوپ‌های آلومینیوم و منیزیم در مواد معدنی نخستین موجود در شهاب‌سنگ‌ها، سن تشکیل اولین جامدات در سحابی خورشیدی را تخمین زده‌اند. این ذرات جامد بعدها به سیارات و اقمار تبدیل شدند. همچنین داده‌های مأموریت‌های فضایی ناسا، به‌ویژه فضاپیمای Genesis و نمونه‌گیری‌های ماه‌نوردی، اطلاعات دقیقی از نسبت ایزوتوپ‌های اکسیژن و نئون ارائه کردند که سن خورشید را نیز حدود همان عدد ۴٫۶ میلیارد سال تأیید می‌کند.
بنابراین، «منظومه شمسی» تقریباً هم‌زمان با شکل‌گیری خورشید از ابر مولکولی بزرگ‌تری از گاز و غبار ایجاد شده است؛ ابرهایی که احتمالاً در اثر انفجار یک ابرنواختر نزدیک، متراکم و فروپاشیده‌اند. از آن لحظه، مادهٔ بین‌ستاره‌ای به‌صورت دیسک چرخان درآمد و هسته‌ها و حلقه‌های سیارات درون آن شکل گرفتند.
این مقاله توضیح می‌دهد که چرا دانشمندان می‌گویند «شهاب‌سنگ‌ها، ساعت‌های باستانی فضا هستند». با مطالعهٔ آنها می‌توان تاریخ دقیق تولد منظومه شمسی را به‌صورت «طول عمر سنگ‌ها» محاسبه کرد. همچنین بیان شده که هنوز هم فرآیندهای پویایی و رشد سیارات کوچک در اطراف خورشید ادامه دارد، نشانه‌ای از این‌که منظومه شمسی یک سامانه زنده و در حال تحول است.