دهه‌هاست بسیاری از مردم جهان باور دارند نفت خام که امروز منبع اصلی سوخت فسیلی ماست، از بقایای تجزیه‌شده دایناسورها به وجود آمده است. این تصور، هرچند در فیلم‌ها و کارتون‌ها به شکل طنز یا آموزشی نمایش داده شده، اما از دیدگاه علمی درست نیست. یافته‌های زمین‌شناسی و زیست‌شناسی نشان می‌دهد که منبع واقعی نفت، به موجوداتی بسیار کوچک‌تر و بسیار قدیمی‌تر از دایناسورها برمی‌گردد.
نفت و گاز طبیعی در واقع از تجمع و تجزیه مواد آلی موجودات میکروسکوپی دریایی تشکیل شده‌اند؛ موجوداتی مانند پلانکتون‌ها و فیتوپلانکتون‌ها و نیز انواع جلبک‌های باستانی که میلیون‌ها سال پیش در اقیانوس‌ها و دریاها زندگی می‌کردند. پس از مرگ این موجودات، بقایای بدن آن‌ها به کف آب‌ها فرو رفت و با رسوبات معدنی مخلوط شد. طی میلیون‌ها سال، لایه‌های رسوبات بر آن‌ها فشار وارد کردند و دما در عمق زمین بالا رفت. واکنش‌های شیمیایی ناشی از این شرایط، مواد آلی را به ترکیبات نفتی و گازی تبدیل کرد.
این رخداد اغلب در حوضه‌های رسوبی اتفاق افتاده، جایی که شرایط اکسیژن کم (بی‌هوازی) جلوی تجزیه کامل مواد آلی را گرفته و اجازه داده مولکول‌های کربن و هیدروژن دست‌نخورده باقی بمانند تا بعدها تبدیل به هیدروکربن شوند. بر خلاف روایت‌های عامیانه، دایناسورها سهم قابل توجهی در این فرآیند ندارند، زیرا جمعیت آن‌ها نسبت به حجم عظیم موجودات میکروسکوپی بسیار اندک بوده و اکثراً در خشکی می‌زیستند، نه در دریاهای غنی از رسوب آلی.
پژوهشگران تاکید می‌کنند که چنین داده‌هایی نه تنها واقعیت علمی منبع نفت را روشن می‌کند، بلکه اهمیت حفاظت از اقیانوس‌ها و زیست‌محیط‌های آبی به عنوان تولیدکنندگان بالقوه انرژی دیرینه را نیز یادآور می‌شود. البته منابع نفت موجود امروز، حاصل میلیون‌ها سال فرایند زمین‌شناختی هستند و به سرعت جایگزین نمی‌شوند؛ به همین دلیل انرژی فسیلی یک منبع غیرقابل تجدید است و جایگزینی آن با انرژی‌های پاک و تجدیدپذیر ضرورت دارد.
این توضیحات علمی ممکن است برای بسیاری از مردم شگفت‌انگیز باشد، اما برای زمین‌شناس‌ها و متخصصان انرژی، ماجرای نفت سال‌هاست روشن است: داستان نفت، داستان موجودات بسیار کوچک، که در خاموشی اقیانوس‌های باستان دفن شدند و حالا موتورهای جهان مدرن را به حرکت در می‌آورند.